De geschiedenis van het woord daten
Vroeger spraken we niet over daten. We deden het natuurlijk wel, maar we noemden het niet zo. Waarom noemen we dating eigenlijk dating? Waar komt het woord vandaan? De laatste vraag is met grote waarschijnlijkheid overbodig, omdat iedereen wel weet dat het woord dating voor het eerst in de Verenigde Staten gebruikt werd, waar dating een vrij formeel concept is. Ook in Europa spreken we nu over dating. Toch lijkt het ons leuk om eens van naderbij te bekijken hoe we vroeger aan afspraakjes kwamen, zonder dat we dat dating noemden.
Gewoon naar een feestje gaan, zonder date
Het Amerikaanse concept van dating houdt in dat wie een uitnodiging voor een feestje krijgt, het niet kan maken om zonder date of partner op te dagen. M.a.w. je hebt een date nodig voor je op een uitnodiging kunt ingaan. Deze manier van daten staat in feite lijnrecht tegenover de Europese cultuur op dit vlak. Nederlanders en Belgen gaan gewoon uit of naar een feestje, met of zonder partner. Wie geen partner heeft, hoeft zich hier geen zorgen te maken. De kans is immers niet onbestaande dat je iemand leert kennen die je leuk vindt en waarmee je de avond wilt doorbrengen. Wanneer dit een succes was, volgt het daten en de bijbehorende afspraakjes immers vanzelf.
Iemand leren kennen op de tram of op de bus
Ik weet niet of het nu nog gebeurt, maar 40 jaar geleden is het me meer dan eens overkomen. Toen was het nog mogelijk om op de tram een gesprek te beginnen. Wanneer de tram of de bus dan onverwachts stopte, had dit soms leuke gevolgen die je op voorhand niet had kunnen voorzien. Een van mijn vriendinnen kwam onbedoeld op de schoot van een mooie jongen terecht. En daar is toen ook wat moois uit gegroeid. Ook al zijn ze nu allang niet meer samen, het blijft een mooi verhaal over hoe we vroeger aan een date kwamen.
Iemand volgen om te weten waar hij of zij woont.
De lezers vragen zich met grote waarschijnlijkheid nu af wat dit met daten te maken heeft. Wanneer het nu zou gebeuren, zouden we al vlug het woord stalking in de mond nemen. Toch is dit min of meer het verhaal hoe mijn ouders zich midden de jaren ‘40, net na WOII hebben leren kennen. Mijn ouders werkten toen in nabijgelegen bedrijven en hadden ongeveer dezelfde werkuren. Ze woonden bij elkaar in de buurt en legden de weg tussen thuis en hun werk te voet af. Mijn vader vond mijn moeder er wel leuk uitzien, en had aan een paar vrienden gevraagd of ze meer over haar konden vertellen. Wat hij te weten kwam, zinde hem wel, en zo volgde hij haar van op een afstand iedere avond naar huis. Dit bleef niet onopgemerkt, en mijn moeder vroeg zich af wie de knappe jongen was die haar naar huis volgde. Van het een kwam het ander. Op een bepaalde dag maakten zij een praatje. Toen volgde wat we nu daten noemen, en in 1951 trouwden ze. NB: ze bleven bij elkaar tot aan de dood van mijn moeder in 2001.